Bezoek uit Nederland

Project Wim van der Burg

Soms overkomt je iets, waar je je leven nooit aan gedacht zou hebben. En dat is bij mij gebeurd. Een zoon, die op het “Groen” zit en zich inschrijft voor een reis naar Kenia. Een project, dat opgezet is door zijn leraar Engels. Een project, dat kinderen helpt om een bestaan op te bouwen, te leren, op een plaats waar armoede overheerst. Kinderen, die op het platteland wonen onder omstandigheden, die wij ons hier niet kunnen voorstellen.

Hij ging dus met de leerlingen “helpen” met van alles en nog wat. Een waterput bouwen, een school bouwen. Een project dat al een hele voorgeschiedenis had.

Normaal ga je daar 1 keer naar toe. Maar Xavier, onze zoon, ging er nog een keer heen en 2 jaar later weer. En nog eens. Hij had inmiddels een goede band met Wim van den Burg, de projectleider, opgebouwd. Daarom ging hij er alleen heen om te helpen. Dit jaar in juni zou hij voor de 8e of 9e keer gaan. Als moeder krijg je dan het idee “ik zou er weleens willen kijken”.

Toen de kinderen klein waren hadden we een foster parents kind en zeiden we altijd tegen elkaar, als we niet meer werken, kunnen we misschien zo’n project weleens bezoeken. Dat is nooit gebeurd, maar het project waar Xavier zo vaak heen ging, had wel mijn belangstelling.

Op een gegeven moment heb ik aan Xavier gevraagd of er een mogelijkheid bestond om dit met hem te bezoeken en mijn handen uit de mouwen te steken. Ik had geen idee wat ik daar aan zou treffen qua onderdak of wat dan ook. Xavier heeft Wim gevraagd of daar een mogelijkheid voor was. Wim vond het leuk dat ik als moeder daar belangstelling voor had en zei dat ik van harte welkom was, mits de situatie veilig was. In 2014 zijn zij aangevallen door een terroristische organisatie die daar afschuwelijke misdaden pleegt.

In januari hoorde ik dat ik naar Kenia zou gaan en in juni zijn we daar voor 12 dagen geweest. Deze reis zal ik mijn leven nooit vergeten!!!!!!! Na een vliegreis van 9 uur, een binnenvlucht, een boottocht en een tocht met een jeep kwamen we op het terrein van Wim. In een oase van rust, groen en ongelofelijk mooi onderhouden tuin waar zij wonen. Wat een contrast met wat we onderweg gezien hadden. Armoede, zand, wegen met water als kleine riviertjes, stof en alles wat we op tv gezien hadden van Kenia.
?

Het terrein van Wim z’n project, zowel zijn schoolgebouwen als daar waar hij woont is onvoorstelbaar. Wat een rust, wat een prachtige tuinen met allerlei soorten bomen, planten en bloemen. Wat een discipline bij zijn medewerkers. Schilders, timmerlieden die zelf de schoolmeubelen maken, een chauffeur van de schoolbus. Leraren en leraressen voor de 8 schoolklassen met 260 kinderen. Tuinmannen, grondbewerkers, bewakers dag en nacht, een kleermaker die de uniformen voor de kinderen maakt. Mensen die voor het vee zorgen. Mensen in de keuken, die voor de kinderen koken. Iedere dag een warme maaltijd en ‘s morgens een beker pap, keukenpersoneel. Zelfs 1 dame, die voor de kleintjes zorgt en alleen poepbroeken verschoont!!!!

Wat een organisatie, een gedrevenheid en discipline. Om heel erg diep voor te buigen, dat je dit met zo n team kan realiseren. Al het personeel is blij dat ze mogen werken, want dat betekend een vast inkomen. In de tijd dat ik er was, ben ik met Wim vaak met de jeep er op uit geweest en heeft hij mij veel van zijn projecten laten zien. Waterputten, scholen, een kerk en tal van andere projecten.

Ik ben Wim ontzettend dankbaar, dat ik dit mee heb mogen maken en hoop dat zijn werk nog heel lang kan doorgaan en hij dit prachtige werk kan voortzetten.

Ik hoop dat ik mensen met mijn verhaal enthousiast heb kunnen maken en mochten ze een project zoeken om te helpen dan is dit iets waar het geld op een goede plaats komt.

Bedankt Wim.

Nel de Graaf – van Dijk